Hannah is er al een tijdje niet meer. Vorig jaar zomer is ze van ons heengegaan. Het waren een paar warme en benauwde dagen.
Bij het opengooien van de rennen verdween Hannah altijd als eerste de schuur in. Ik wist dat ze daar, op een oude overal een heel nestje eitjes had verzameld. Een dag daarvoor had ik al haar eitjes weggehaald.
Met groot kabaal kwam ze de schuur uitgerend. Want zo was Hannah. Ze was altijd heel erg aanwezig. Ik zie het nog voor me hoe ze die ochtend voor de schuur heen en weer holde op zoek naar haar eitjes.
De rest van
die dag waren de kippen erg rustig. Het was warm, dus ze kropen onder
de struiken. Toen ik tegen de avond m'n ronde ging doen, was bijna
iedereen alweer binnen.
Maar Hannah was in geen velden of wegen te bekennen. Bij haar nestje was ze ook niet. Toen zag ik ineens iets zwart-wits liggen onder een
struik. Het was Hannah. Op haar zij. Dood! Ik schrok me rot. Daar
zat ik ineens met Hannah in m'n armen. Ik kon het nog steeds niet geloven. Die
ochtend vloog ze nog over het erf.
De dierenarts heeft haar onderzocht. Ze had veel vet rond haar lever en de lever was gaan bloeden, waarschijnlijk getriggerd door het hete weer. Ze had wat ze noemen het vette lever syndroom.
Wat bleek nu.
Die eitjes waren niet haar enige reden om voor een tijdje in de schuur
te verdwijnen. Maar het was het kattenvoer voor de wilde katten, waar Hannah zich die dag (en die dag was waarschijnlijk niet de enige) iets te veel aan tegoed had gedaan.
Een paar dagen later vond ik in de schuur toch nog twee verdwaalde eitjes van haar. Daarover meer bij de volgende foto.
