Wendy was zoek. Ik kon haar nergens vinden. Ik heb de hele middag lopen zoeken. Ook de kinderen hebben we erbij gehaald. Met z'n allen op speurtocht naar Wendy.
Aangezien de kippen hier gewoon loslopen kon ze overal zitten. In de schuur? Daar was ze niet. Onder het brandhout? Ook niet. Uiteindelijk moest de snoeischaar er maar aan te pas komen. Want de bramen en de brandnetel stonden tot boven onze schouders, zo hoog.
Toen het donker werd hebben we de zoektocht gestaakt. Dat doe ik niet graag, in verband met de vossen. Maar er zat niets anders op. Het was donker. Gelukkig kan Wendy goed vliegen.
Tegen zonsopgang stond ik alweer buiten. Ineens
hoorde ik een geritsel in de brandnetels. Ja hoor, daar zat Madam. Op
een nestje van maar liefst 21 eitjes. En het waren niet allemaal haar
eigen eitjes. Haar vriendinnetjes hadden haar met plezier geholpen.
21
kuikentjes was ons eigenlijk te veel. Na
veel protest zijn alle eitjes onder haar vandaan gehaald. En sindsdien loopt ze, als ik haar broedse neigingen op tijd zie, met een key finder in haar ruggezadel. Zo kan ik haar tenminste oppiepen wanneer ik dat wil.
Wendy is (geen pure) Araucana, maar wel een leuke!
